Mijn verhaal

Mijn verhaal begint een paar dagen na mijn 45e verjaardag, eind 1997.
Doordat ik regelmatig zelfonderzoek doe ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst.
Op dat moment was het denk ik wel 6 mnd. geleden dat ik mijn borsten had onderzocht.
Door de problemen op Eddy's werk en zijn hartinfarct, waren andere zaken meer naar de achtergrond geraakt.

Ik voelde onder de huid dat het knobbeltje een onregelmatige vorm had en 2 weken later zag ik ook dat de huid hier naar binnen trok.
Ik voelde gewoon dat het niet goed was.
Zoals mijn lotgenoten weten kom je in de mallemolen van onderzoeken, punctie's, uitslagen, gesprekken.

En daarnaast het ongeloof, de onzekerheid....de ontgoocheling... dat je lijf je in de steek heeft gelaten.
Mijn sterke lijf.... waar ik feilloos op vertrouwd had. Je staat er niet bij stil dat er zoiets met jou zou kunnen gebeuren. Het gebeurt altijd bij een ander.
Ga ik dood??
Ben ik er nog over een paar jaar??
Maar dit kan gewoon niet... ik wil...ik moet nog zoveel doen.. mijn kinderen...

Na de operatie had ik nog 1 borst, en ja het was heel kwaadaardig.
Er was twijfel of ik een chemokuur zou krijgen.
Dat bleef mij bespaard .

Je probeert weer langzaam vertrouwen te krijgen, sterker te worden.
Je probeert uit, wat je aan kunt.
Het zijn 2 stappen vooruit en weer 1 achteruit.
De lieve zorgen van mijn man, kinderen familie en vrienden hebben ook een grote bijdrage geleverd aan mijn herstel. Zonder hen had ik alles niet zo goed kunnen verwerken.

Na een maand of 4 ben ik voorzichtig weer een paar uur gaan werken en kon ik mijn leven weer langzaam oppakken.
Toch duurde het een paar jaar voordat ik het allemaal een beetje achter me kon laten.
9 Jaar ben ik nog 2x per jaar op controle geweest in het UMCG, en nu hoeven ze mij daar niet meer te zien.