dinsdag 24 februari 2009

De voorbereiding

Heel blij was ik toen ik het bericht kreeg van mijn werk , om het verlof op te nemen voor mijn fietstocht.

Nu kon het beginnen!

Actie KWF :

Ik heb contact opgenomen met KWF Kankerbestrijding en zij waren heel blij met mijn voornemen.
Ik heb adviezen en tips gekregen ter ondersteuning van mijn actie.
Mijn actiebrief moest aan een aantal voorwaarden voldoen om het actielogo van KWF te mogen gebruiken.
Ook kreeg ik een promotor aangewezen, waarmee ik tot nu toe al een aantal dingen heb kunnen overleggen.
Geweldig hoor, hoe zij meedenken.
De afgelopen weken ben ik met de actiebrief bezig geweest , heb lijsten gemaakt van adressen en heb dit webblog gemaakt samen met een aardige buurman.

Training:

Sinds 2 maanden ben ik wat meer gericht gaan trainen.
Je kunt mij 3x per week vinden in de sportschool; hier doe ik krachttraining en spinning.
Maar vanaf half maart ga ik, afgezien van het fietsen naar m'n werk, ook langere trainingstochten buiten maken.
Het is een goede voorbereiding en zo probeer ik blessures te voorkomen.

Spullen in orde maken / paklijst :

Dit kan nog even wachten, en ik kom hier nog op terug. Een paklijst heb ik al van mijn vorige tochten; ik moet deze nu nog wel uitbreiden.

Fietsreparatiecursus:

Ik heb me opgegeven voor een fietsreparatiecursus die georganiseerd wordt door "de Wereldfietser" . Deze valt in het weekend van 25-26 april, dus 1 week voor mijn vertrek. Dat is de 1e cursus van dit jaar dus het zou mooi zijn als ik hieraan kan deelnemen.

Op de fiets

Ik houd van fietsen.

Het gevoel van vrijheid, de wind door je haren, de zon op je lijf en lekker aktief bezig zijn.
Op de fiets voel en ruik je alles intenser.

Op weg langs mooie paden, in de natuur.
Buiten voel ik me thuis, buiten... is één grote tuin.

Als kind trok ik er al graag op uit.
Geboren onder de wijdse luchten van de Maaskant in Brabant, daarna woonden we vanaf mijn 7e jaar, tegen de mooie bossen van Son.
Ik was ca.10 jaar toen ik met mijn vriendinnetje, zwerftochten met knapzak maakte rondom mijn woonplaats, Bokt, Aanschot of Ekkersrijt.
(We vonden, dat we dan moesten leven van wat we onderweg vonden, dus groeven we bijv. een biet uit 't land en daar aten we van. Of zochten bessen of bramen.)
Later maakte ik ook met mijn paard vele tochten door de bossen en over de Sonse hei.
Waar veel van mijn voetstappen en paardenhoeven liggen of lagen is het nu allemaal anders.
Daar waar ik de bieten uit de grond haalde in Ekkersrijt, staat nu Ikea Eindhoven en waar ik te paard door "mijn" bossen reed, ligt nu afrit 8: Son en Breugel van het nieuwste stuk A50.

Mijn eerste langere fietstocht maakte ik toen ik 12 jaar was. Ik fietste naar mijn opa en oma aan de Maaskant en dat was 45 km.

Later heb ik eens een rondje Nederland gedaan en dat heb ik vorig jaar herhaald in m'n eentje.
In Duitsland de route door het Altmuhltal.
De IJssel- en de Vechtroute heb ik ook gefietst en in Z-Limburg en een keer naar Terschelling.
En verder nog allerlei tochten in de buurt.

Mijn interesse om deze tocht alleen te gaan doen, begon vorm te krijgen toen ik er jaren geleden toevallig iets over las.
Ook zocht ik op internet naar informatie. Heb boeken gelezen.
En inmiddels heb ik de afgelopen jaren ook een aantal mensen gesproken die deze of andere tochten hebben gemaakt.
Zo kwam ik een Nederlands stel van mijn leeftijd tegen in Assisi in Italie, zij waren onderweg naar Rome; maar waren al eerder 2x naar Santiago gefietst.
Kijk, daar doe je nou inspiratie van op.
Of de 80 jarige Jan bijvoorbeeld; die sprak ik een keer in Oudemirdum; hij was na zijn 65e ook gaan fietsen en had alle mooie plekken in Europa bezocht.
Geweldig toch!

Toen mijn man en ik in 2004 op reis gingen naar Australië kreeg ik een boekje van een vriendin:
" Koud bier en Krokodillen" van Roff Smith.
Hij is een Amerikaan die indertijd al 15 jaar in Australië woont en werkt, als fotograaf voor National Geografic.
Van de ene op de andere dag besluit hij Australië beter te gaan leren kennen en pakt zijn fiets.
Hij fietste in 1999 langs de gehele kust van Australië : 15000 km en deed daar ongeveer 9 maanden over.
Toen ik dat gelezen had, werd hij mijn grote held.!

Nog zo'n Australische held is Jesse Martin, hij was de eerste 18 jarige die solo de wereld rond zeilde met zijn schip van december 1998 tot oktober 1999.
Zijn boek hiervan is zeer de moeite waard: "Lionhearth, a journey of the human spirit".
Als je nog iets wilt in je leven, is dit boek een "must".
Het is ontroerend en facinerend hoe hij weet vast te houden om zijn droom te verwezenlijken.

Ik vind het prachtig om de verhalen te lezen van mensen die op reis zijn op een bijzondere manier.
Onze Nederlandse Frank van Rijn kan als wereldfietser, ook erg leuke boeken schrijven over zijn avonturen all over the world.

En zo zijn er nog veel meer.

maandag 23 februari 2009

Mijn doel

Nu... heb ik na een aantal jaren weer vertrouwen.
Ik heb geleerd om om te gaan met mijn veranderde lijf en dit te accepteren.
Elke keer als ik in de spiegel keek bedacht ik me, het betekent: "leven"!
Het dove gevoel in mijn rechter arm zal blijven maar ik kan hier toch weer bijna alles mee doen.
Zelfs lange fietstochten maken!

Ik wil graag het belang van het vroegtijdig ontdekken van borstkanker, benadrukken.
Ik roep vrouwen op, om ook regelmatig zelfonderzoek te doen.
Hoe eerder ontdekt, hoe beter je overlevingskans.
Vroege ontdekking is belangrijk, maar lukt helaas niet altijd en geeft geen garantie op genezing.

Ik heb geluk gehad!!

Wat is nu een mooier doel om voor het belangrijke werk wat KWF Kankerbestijding doet, geld in te zamelen?

En omdat ik al een paar jaar graag het eeuwenoude pelgrimspad naar Santiago de Compostela op de fiets zou willen maken was het logisch om een en ander te combineren.

Mijn verhaal

Mijn verhaal begint een paar dagen na mijn 45e verjaardag, eind 1997.
Doordat ik regelmatig zelfonderzoek doe ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst.
Op dat moment was het denk ik wel 6 mnd. geleden dat ik mijn borsten had onderzocht.
Door de problemen op Eddy's werk en zijn hartinfarct, waren andere zaken meer naar de achtergrond geraakt.

Ik voelde onder de huid dat het knobbeltje een onregelmatige vorm had en 2 weken later zag ik ook dat de huid hier naar binnen trok.
Ik voelde gewoon dat het niet goed was.
Zoals mijn lotgenoten weten kom je in de mallemolen van onderzoeken, punctie's, uitslagen, gesprekken.

En daarnaast het ongeloof, de onzekerheid....de ontgoocheling... dat je lijf je in de steek heeft gelaten.
Mijn sterke lijf.... waar ik feilloos op vertrouwd had. Je staat er niet bij stil dat er zoiets met jou zou kunnen gebeuren. Het gebeurt altijd bij een ander.
Ga ik dood??
Ben ik er nog over een paar jaar??
Maar dit kan gewoon niet... ik wil...ik moet nog zoveel doen.. mijn kinderen...

Na de operatie had ik nog 1 borst, en ja het was heel kwaadaardig.
Er was twijfel of ik een chemokuur zou krijgen.
Dat bleef mij bespaard .

Je probeert weer langzaam vertrouwen te krijgen, sterker te worden.
Je probeert uit, wat je aan kunt.
Het zijn 2 stappen vooruit en weer 1 achteruit.
De lieve zorgen van mijn man, kinderen familie en vrienden hebben ook een grote bijdrage geleverd aan mijn herstel. Zonder hen had ik alles niet zo goed kunnen verwerken.

Na een maand of 4 ben ik voorzichtig weer een paar uur gaan werken en kon ik mijn leven weer langzaam oppakken.
Toch duurde het een paar jaar voordat ik het allemaal een beetje achter me kon laten.
9 Jaar ben ik nog 2x per jaar op controle geweest in het UMCG, en nu hoeven ze mij daar niet meer te zien.

Even voorstellen....

In het kort:

Mijn naam is Betsy Weegenaar - van Lith.

Ik woon in Assen ben 56 jaar en werk sinds 2.5 jaar bij de ANWB Alarmcentrale.

Ik ben getrouwd met Eddy Weegenaar, heb 2 volwassen kinderen en 4 kleinkinderen.

Andere hobbies, buiten het fietsen:
trekharmonica spelen ( heel jammer dat ik mijn trekharmonica niet kan meenemen op de fiets !!)

verder houd ik van reizen, lezen, wandelen, fotograferen.